Verslag Antwerp triatlon

In Antwerpen wou ik mezelf eens tonen! Met de nodige zenuwen stond ik aan de start van deze wedstrijd. Alles was perfect voorbereid, ik had het parcours de dag voordien nog verkend, zelfs de start en aankomst had ik verkend. 

Zondagmorgen keek ik naar buiten, wat een rotweer! Ik dacht bij mezelf, het enige wat me kan tegenhouden is een valpartij of een lekke band.

Samen met men vader gingen we naar de wisselzone om alles klaar te zetten en daarna moesten we de boot op om het dok over te steken. Ik warmde rustig op door naar de start te joggen en deed daar mijn wetsuit al meteen aan want warm was het zeker niet. Na een korte briefing van de referee konden we het water in, het water voelde zalig aan. Het was alsof we in een lauw bad sprongen.
Ik zette me op de eerste rij, in het midden van het pak. Mijn start ging prima, ik forceerde niets en kwam meteen vooraan te liggen. We zwommen met een aantal op een rij dus besliste ik om me wat te laten afzakken zodat ik de rest van de 1500 meter in de voeten kon afwerken. Of je nu eerst uit water komt om niet, daar win je de wedstrijd niet mee, dus hield ik me rustig en spaarde ik mijn energie.

Na een betere wissel (de wissel zwemmen/fietsen is niet mijn sterkste punt) kon ik achteraan de groep uit de wissel rijden. Er werd meteen goed doorgereden, ik zorgde ervoor dat ik zo snel mogelijk de aansluiting kon maken. De eerste echte bocht, na 500 meter, om de brug op te rijden kwam ik er net bij. Hier was het dan ook meteen afgelopen, in deze bocht ging ik onderuit en schoof ik verder over het asfalt. Het was geen optie om weer op de fiets te stappen en door te gaan, ik had veel pijn aan elleboog en bil. Ik bleef er even bij liggen en wachten op verzorging. Ik baalde niet zo zeer om de pijn maar vooral om de teleurstelling! Ik heb me weken voorbereid en deze wedstrijd zat al maanden in mijn hoofd! De wonden zullen wel snel genezen en een nieuwe uitdaging zal ik ook wel vinden maar het is echt zuur om al die voorbereidingen weg te zien vallen op zo'n korte tijd.

Hopelijk kom ik snel weer in mijn ritme, want ik zou dit seizoen echt wel eens willen laten zien wat ik kan! Ik heb er alle vertrouwen in, mijn trainer ook, mijn supporters ook, dus volgende afspraak gaan we er een lap op geven! Plat ben ik al gereden, gevallen ook, dus er kan mij niet meer veel gebeuren :)

In ieder geval, dank aan alle supporters, mama en papa, bedankt voor de support!

Ik wil toch even vermelden dat ik niet ben aangekomen, maar wel mijn oudste zus die hier voor de eerste keer deelnam aan een triatlon! Ben zeer fier op haar en blij dat ook zij de triatlon microbe een klein beetje te pakken heeft, proficiat zus!